استفتاء

س: شخصى به مدت 10 سال بر اثر جهل نماز نخوانده و روزه نگرفته است، فعلاً توبه کرده و به سوى خدا بازگشته و تصمیم بر جبران آن‌ها گرفته است، ولى توانایى قضاى همه روزه‏‌هاى فوت شده را ندارد و مالى هم ندارد که با آن کفاره‏‌هایش را بپردازد، آیا صحیح است که فقط به استغفار اکتفا کند؟

ج: قضاى روزه‌‏هاى فوت شده در هیچ صورتى ساقط نمى‏‌شود، ولى نسبت به کفاره افطاره عمدى روزه ماه رمضان، چنانچه قدرت بر روزه دو ماه و یا اطعام 60 مسکین براى هر روز نداشته باشد، باید به هر تعداد فقیر که قادر است غذا بدهد و احتیاط آن است که استغفار نیز بکند و اگر به هیچ وجه قادر به دادن غذا به فقرا نیست، فقط کافى است که استغفار کند یعنى با دل و زبان خود بگوید: «استغفرالله»(از خداوند بخشایش مى‏‌طلبم).

س: اگر پزشک به بیمارى بگوید که روزه براى شما ضرر داد و او هم روزه نگیرد، ولى بعد از چند سال بفهمد که روزه براى وى ضرر نداشته و پزشک در تشخیص خود اشتباه کرده است، آیا قضا و کفّاره بر او واجب است؟

ج: اگر از گفته پزشک متخصص و امین و یا از منشأ عقلایى دیگر، خوف از ضرر پیدا کند و روزه نگیرد، فقط قضا بر او واجب است.

س: آیا رعایت ترتیب بین قضا و کفاره، در کفاره روزه واجب است یا خیر؟

ج: واجب نیست.

س: تقریباً یک ماه روزه گرفته‏‌ام به این نیت که اگر روزه‏اى بر عهده‏‌ام باشد قضاى آن محسوب شود و اگر روزه‏‌اى بر عهده‏‌ام نیست به قصد قربت مطلق باشد، آیا این یک ماه روزه به حساب روزه‏‌هاى قضایى که بر ذمّه دارم، محسوب مى‏‌شود؟

ج: اگر به نیت آنچه که در زمان روزه گرفتن شرعاً مأمور به آن بوده‏‌اید، اعم از روزه قضاء یا مستحبى، روزه گرفته‏‌اید و روزه قضا هم بر عهده شما باشد، به عنوان روزه قضا محسوب مى‏‌شود.